స్వగతాలు

హక్కులు:
ఆశ - ఆత్మ విశ్వాసానికున్న హక్కు.
దురాశ - ఆత్మవంచనకున్న హక్కు.
నిరాశ - ఆత్మపరిశోధనకు కావలసిన హక్కు.

కన్నీళ్ళు:
శ్రేయోభిలాషి బాధకు కొలత,
- ఎగసిన కెరటాలు.
స్వార్ధపరుడి బాధకు కొలత,
- తడిసిన తామరాకులు.

భ్రమలు:
అందం - అద్దంలో కనిపించనిది.
ఐశ్వర్యం - నవ్వడం తెలిసినవాడికి కనిపించనిది.
రాజకీయం - నిజాలకు కనిపించనిది.
కులం, మతం - నిజానికి అసలే లేనిది.

లెక్కలు:
జీవితంలోంచి కష్టాలను తీసేస్తే మధుమేహం.
జీవితలోంచి సుఖాలను తీసేస్తే అంగవైకల్యం.
కష్టాలను సుఖాలను కలపగా వచ్చిన జీవితం - ఆరోగ్యం.

ఏలికలు:
అదృష్టం - కాళ్ళు పట్టానా అని అడిగే భార్య.
దురదృష్టం - కాళ్ళు పట్టమని మాత్రమే అడిగే భర్త.

భూమికలు:
ప్రేమలు పెళ్ళిళ్ళ కోసం జరిగితే రీతులు అంటారు.
పెళ్ళిళ్ళు ప్రేమ కోసం జరిగితే రివాజులు అంటారు.
ప్రేమపెళ్లిళ్ళ కోసం భాద్యతలు ఆగితే విపరీతాలంటారు.

భ్రమణాలు:
జననం, జీవనం, మరణం - ఈ లెక్కలో ఏది తప్పు?
జీవితాలకి కారణం జననాలు.
మరణాలకి కారణం ఆ జీవితాలు కాదు, మరిన్ని జన్మలు.

పరమసత్యాలు:
దేవుడు ఎవ్వడు?
- అమ్మ ఉన్న ప్రతివాడు.
మరి మనిషి ఎవ్వడు?
- దేవిడీ కన్నా అమ్మని ప్రేమించేవాడు.

నిజానిజాలు:
నీ జీవితంలో నిజాలు ఎన్ని?
- గుప్పెడు ఇసుకలో రేణువులెన్నో చెప్పడం కష్టం!
నీ జీవితంలో అబద్ధాలు ఎన్ని?
- కోడిగుడ్డు మీద ఈకలెన్నో చెప్పడం కష్టం!

ప్రమాణాలు:
నేను వేసే ఒట్టు, నీలో అనుమానానికి పర్యాయపదం.
నీకున్న అనుమానం, నాకు జరిగే అవమానానికి నిదర్శనం.
నీకు అనుమానం, నాకు అవమానం, రెండూ మంచివి కావు.

ముద్ర

కెంపులు అరవంకలు
వడ్డాణపు నడుమొంపులు
కాలి అందియలలో ఇంపులు
కన్నులు, ఆ కాటుకలు
కురులు, పూలజడల అరమరికలు
అడుగులలో మయూరాలు
నడకలలో వయారాలు
చూపులలో సితారాలు
కుడి ఎడమల క్రీగంటి చూపులు
జతులు, గతులు, ఆ ముద్రలు
పదనిసలలో సరిగమల పలుకులు
అందె అందెలో గుండె సవ్వడులు
తకిట తకధిమి తకిట తకఝణులు
చేతి వేళ్ళలో ఎన్ని కమలములు
పరమపదములో ఎన్ని అర్ధములు
అలల కళలలో ఎన్ని మెరుపులు
సరస నడకలు, నడుము విరుపులు
ఇన్ని వెరసి నీ నృత్య భంగిమలు
నీ పాదములకే నా హృదయ సంపెంగలు

SOLILOQUY

In the silence of a night, in the blissful mood,
Whenever I look into the heavens and I hear the stars speak
Sometimes with each other, sometimes with me.
Then I believe an audience is never in need
And I may recite a poem!

In the evening of a hazy and misty sky,
Whenever it rains, I listen to the songs sung by raindrops
Sometimes individually, sometimes in chorus.
Then I believe an audience is never in need
And I may recite a poem!

In the span before the dawn, in every fortuitous acquaintance,
Whenever I see Venus and express my enigma about 'love'
Sometimes she smiles at me, sometimes refutes my mind.
Then I believe an audience is never in need
And I may recite a poem!

In every momentous argument and every trifling conversation,
Whenever my friend says how my character must be more comprehensible
Sometimes to the world, sometimes to myself
Even then I believe an audience is never in need
And I may recite a poem!

But..........

In every breath one takes, every time of the unforeseen life,
Whenever I could find the human race at an unimaginable extent
That one could say, "the world has no countries,
Men have no religions,
One needs no ruler and no rules,
Women are no more meretricious but are
Either wives or mothers or pure lovers,
There are no more demons and demagogues,
No more knives and rifles, no guillotines and bombs,
No such vocabulary at all in use,
No more revolutions and politicos,
Whenever the sound of peace resounds alone
And only the tears of happiness are felt everywhere
In all the corners of the world, in every story untold,

Oh boy of such an era,
I pity you for you can never recite a poem,
As the history of the world of this kind itself will be
An ode of exalted emotions and elevated principles
And the life of every audience will be an ineffable poem!

Question for a Lifetime!

Faith must have adequate evidence, else it is mere superstition.

- Alexander Hodge

The presence of God around and within us, the existence of divine power in the world, perhaps, is much better than just a theoretical concept. I know the reason but it is either bound to be hidden or is beyond my mere human brain's power. Some intellectually say, reasons can not prove the existence of God. Some other wise men say, sometimes, look at the facts, not the causes. My father says, either believe in yourself, or believe in the work given by God. Did I really realize something?

My belief may be a consequence of some inexplicable and unbelievable experiences. I am sure I am not the wrong person but maybe at the wrong age to understand this intellectual and controversial matter. I expect myself ever to be neither personally developed, intellectually improved, mentally modified, visually experienced, nor even be spiritually misled, demoralized about the existence of God, but something definitely interested me to observe the sources of human belief in God. So I added the following paragraph to this little article of mine, so the reader finds numerous questions that can probably be answered not by biggest portion of this world, but leaving the questions apart, someone can certainly give their point of view, not in order to make me believe something but to make me more capable of differentiating between right and wrong. The questions in the following paragraph are not mine, but the whole lot is just a collection that I accidentally came across. So finally, here is a small request from me; those who believe in God may not misunderstand this attempt to be a kiddish prank, those who do not believe in God may not ever try to impinge their ideology and force their believes straight into my weak brain.

My attempt is to know something, but certainly not to suspect something.


Here is my collected paragraph:

Some foolish men declare that creator made the world. The doctrine that the world was created is ill advised and should be rejected. If God created the world, where was he before the creation? If you say he was transcendent then and needed no support, where is he now? How could God have made this world without any raw material? If you say that he made this first, and then the world, you are faced with an endless regression. If you declare that this raw material arose naturally you fall into another fallacy, For the whole universe might thus have been its own creator, and have arisen quite naturally. If God created the world by an act of his own will, without any raw material, then it is just his will and nothing else — and who will believe this silly nonsense? If he is ever perfect and complete, how could the will to create have arisen in him? If, on the other hand, he is not perfect, he could no more create the universe than a potter could. If he is form-less, action-less and all-embracing, how could he have created the world? Such a soul, devoid of all morality, would have no desire to create anything. If he is perfect, he does not strive for the three aims of man, so what advantage would he gain by creating the universe? If you say that he created to no purpose because it was his nature to do so, then God is pointless. If he created in some kind of sport, it was the sport of a foolish child, leading to trouble. If he created because of the karma of embodied beings [acquired in a previous creation] He is not the Almighty Lord, but subordinate to something else. If out of love for living beings and need of them he made the world, why did he not take creation wholly blissful free from misfortune? If he were transcendent he would not create, for he would be free: Nor if involved in transmigration, for then he would not be almighty. Thus the doctrine that the world was created by God makes no sense at all, And God commits great sin in slaying the children whom he himself created. If you say that he slays only to destroy evil beings, why did he create such beings in the first place? Good men should combat the believer in divine creation, maddened by an evil doctrine. Know that the world is uncreated, as time itself is, without beginning or end, and is based on the principles, life and rest. Uncreated and indestructible, it endures under the compulsion of its own nature.

• Jinasena (9th Century) in the Mahapurana, as translated in Primal Myths (1979) by Barbara Sproul

Fallacy

Nobody can go back and start a new beginning, but anyone can start today and make a new ending.



Seldom come some funny thoughts in my mind and I end up giving myself an inevitable and inescapable opportunity to laugh and giggle and shoot satires over and fool around myself. Today like a couple of times before too, I thought, "wish I were Amithab Bachchan to creat and maintain a blog like bigb.bigadda and all that." Because of a simple reason, of course! Never in life it is easy to have a stranger wish you all the very best life ahead, all the quantity of success with quality, name and brand and all the possible wealth and health in your pocket. Some like AB could do that. Yet again, I think to myself, if there is anything in the world that one has to contend with, then it is nothing but these kind of wishes. True that they inspire oneself but one accepts that they depress too, given a situation of facing the deceit. Well, like most of my scribbles, this too ended with a question. Shall I be depressed or be inspired? Answers are easy, actions are.................????

కమనీయం

ఆమె: వచ్చావూ! మోత్తానికి మళ్ళీ ఆలస్యమయ్యవూ? నిన్ను ఎవ్వరూ మార్చలేరు.
అతడు: ఏమిటా నిష్టూరలు?
ఆమె: నీకు అలా అనిపించాయా? నావి తిట్లు అని నేనే చెప్పుకోవాల్సి వస్తోంది చివరికి, ఖర్మ!
అతడు: ఎందుకో తిట్లు, ఏం తప్పు చేసానని ఇప్పుడు నీ గోలా నువ్వునూ?
ఆమె: మొదటిసారి చేసినవాడికి ఏం తప్పో చెప్పాలి. నీలాంటి వాడికి ఎన్నోసారో చెప్తే చాలు. సరేగాని, ఇవ్వాళ ఏం కథ చెప్పబోతున్నావు?
అతడు: నేను కథలు చెప్పడమేమిటే?
ఆమె: అదేలే, నీ భాషలో కారణం! ఏమిటా అని?
అతడు: కారణం లేకుండా తప్పు చేసేవాడిలా కనిపిస్తున్నానా నీ కంటికి?
ఆమె: తప్పుల కోసం కారణాలు తయారుచేసేవాడిలా కనిపిస్తున్నావు!
అతడు: నువ్వు నాకు అంకాలమ్మలా కనిపిస్తున్నావు! అయినా, వినే ఓపిక నీకుంటే చెప్పాల్సిన కారణం నాదగ్గరుంటుంది. ఇందాకట్నుంచీ చూస్తున్నాను, అసలేంటే నీ సంగతి? మగాడు అన్నాక దార్లో బోల్డన్ని అడ్డంకులూ, భాద్యతలూ, తెలినవాళ్ళు, తెలియనివాళ్ళు, అవీ, ఇవీ ఉంటాయి మరి. కాస్త ఆలస్యమైతే ఏదో నేరం చేసినట్టు నీ దబాయింపూ నువ్వూనూ......
ఆమె: నాది దబాయింపైతే నీది బుకాయింపు.
అదంతా నాకనవసరం అబ్బాయ్! ఇహ నా వల్ల కాదు. ఈ వేసవి గాడ్పుల్లో ఈ ఎదురుచూపులు నా వల్ల కాదంటే కాదు! అందుకే ఓ నిర్ణయం తీస్కున్నాను.
అతడు: ఏమిటదీ? ఇంకోసారి ఎదురుచూడకూడదు అనా?
ఆమె: ఇంకొకళ్ళని చూస్కుని నిన్ను మర్చిపోకూడదా అని!
అతడు: ఒసిని! అదేంటే బాబు......! ధడేల్మనే నిర్ణయం చెప్పి గుండె గుభేల్మనిపించావు?
ఆమె: మరి లేకపోతే ఏంటి నువ్వూ?
ఎన్నాళ్ళని ఓపిక పట్టమంటావు?
సగం రోజులు అసలు కనిపించవు.
అదేమంటే పనిమీద వేరే ఊరికేళ్ళాను అంటావు.
ఉన్నా మిగిలిన రోజుల్లో సగమేమో ఏవో అనివార్యాలు, నేనేం చెయ్యనూ అంటావు.
పైగా నీకు పెల్లైంది అనే కథలు వింటున్నాను అంటే, అవి కట్టుకథలు వాటిని నమ్మద్దంటావు.
ఇంకా చేసే ఉద్యోగం అమ్మాయిల మధ్యలో అని బెంగపడితే వాళ్లు నా కంటికి కనిపించనంత దూరం అంటావు.
చివరికి నా దురదృష్టం కాకపోతే నేనుండే జాగామొత్తం నాలాంటి అమ్మాయిలే అని గుర్తుచేస్తే, ఇహనేం నాతో వచ్చేయ్యీ అంటావు.
అందుకే ఈ చిన్న నిర్ణయం! ఇప్పుడు చెప్పు ఏమంటావు?
అతడు: ప్రాస చూసి మరీ తిడుతున్నావు కదే! ఇదిగో నా బుజ్జి కదూ.....
ఆమె: కాదు!
అతడు: నా తల్లి కదూ.....
ఆమె: చీ....కాదు!
అతడు: నా ప్రేయసి కదూ.....
ఆమె: ఇకనుంచి కాదు!
అతడు: ఒసేయ్, ఒసేయ్! అలా అనకే! చెప్పేది కాస్త వినవె!!
ఆమె: అబ్భా! సరే వింటున్నా! కానీ!
అతడు: అది కాదె. నిజంగా చెప్తున్నా. మీ ఇంటి దగ్గర్లోకి వచ్చి చాలాసేపయ్యిందే. తీరా వచ్చాక మధ్య దారిలో ఎవరెవరో స్నేహితులు, అవసరమైనవాళ్ళు, అవసరం లేనివాళ్ళు, వాళ్లు, వీళ్ళు, అబ్బబ్బబ్బబ్బ....అబ్బ....చీ....చీ....ఒహటే నస. మరీ మొహం చాటేయ్యలెం కదా. మొత్తానికి తప్పించుకోచ్చేసరికిఇదిగో ఇదీ పరిస్థితి. అదీ సంగతి!
ఆమె: హూం.......!(అని పేద్ద దీర్ఘం)
అతడు: నిజంగానే బాబు. నీమీదొట్టు. ఇంత నిజాయితీగా ఇన్ని నిజాలు చెప్తూంటే మూతి సాగదీసి ఆ మూలుగులేంటి చెప్పు, అన్యాయంగా!
ఆమె: ఏమైనా కొత్తగా చెప్తావనుకున్ననులే!
సరే సరే! నిన్ను చూస్తే జాలేస్తోంది. ఇక చాల్లే. ఇలారా! వచ్చి పక్కన కూర్చో!
అతడు: అలా అన్నవూ బాగుంది! నీ ప్రేమ నాకు తెలీదూ?
ఆహా! ప్రపంచాన్ని జయించినంత ఆనందంగా ఉంది!
ఆమె: ఓస్.........అంతేనా? (మళ్ళీ పేద్ద దీర్ఘం)
అతడు: ఓయ్....ప్రపంచాన్ని జయించడం అంటే అంత సులువా నీ దృష్టిలో?
ఆమె: ఆడదాని మనసు కన్నా చాలా సులువు!
అతడు: అది మాత్రం నూటికి నూరుపాళ్ళు నిజం.
ఆమె: మీ వెటకారాల కోసం కాదు మేమేదురుచూస్తూంది.
అతడు: అదిగో, మళ్ళీ కోపం!
ఆమె: మరి లేకపోతే ......నేను మాట్......
అతడు: సరేసరేసరే అమ్మా తల్లీ! తప్పయ్యింది! ఇంకేమీ అనను. అనను కాక అనను! సరేనా?
ఆమె: నువ్వు ఏం చెప్పినా లాభం లేదు. నిన్ను కడిగేద్దామని నిర్ణయించుకునే తిష్టేస్కుని కూర్చున్నాను ఈ రోజిక్కడ.
అతడు: అబ్బో......రోజూ ఏదో ముద్దు పెట్టడానికి వచ్చినట్టు! (కళ్లు మూసి, కనుబొమ్మలు పైకెత్తి)
ఆమె: ఏమిటీ గొణుగుతున్నావు?
అతడు: అదే అదే! ఇంత చిన్న నీకు అంత లావు కోపమోచ్చేపని ఏం చేశానా అని ఆలోచిస్తున్నాను, అంతే!
ఆమె: ఆలోచించాలంటే మెదడు కావాలేమో పాపం! (కళ్లు మూసి, కనుబొమ్మలు పైకెత్తి, మళ్ళీ మూతి సాగదీసి)
అతడు: అందుకే నువ్వోద్దులే. నేను ఆలోచిస్తాను.
ఆమె: చీ....నీకు సిగ్గు లేదు!
అతడు: నీకు నా మీద నమ్మకం లేదు!
ఆమె: నువ్వు చేసే పనులనుబట్టే!
అతడు: ఇంకా ఏం చేసానే పిచ్చి మొహమా? (లేవగానే ఎవరి మొహం చూసానో ఏంటో...ప్చ్?)
ఆమె: నిన్న ఏదో చాలాఆఆఆ .......ముఖ్యమైన పనుందని చెప్పి త్వర త్వరగా వెళ్ళిపోయావు. తీరా చూస్తే, పోతూ పోతూ సందు చివర ఆగావు......ఏంటి నాయనా......ఏంటీ సంగతీ? (కళ్లు ఎగరేస్తూ)
అతడు: మీ సందు చివర ఏం జరిగిందో నాకెలా తెలుస్తుందీ? నువ్వే చెప్పాలి.
ఆమె: ఛా:! చూస్తున్నా చూస్తున్నా! చూస్తూనే ఉన్నా!
ఆవిడగారెవరితోనో ఆ ఇక ఇకలూ, పక పకలూ, వంకర్లూ, టింకర్లూ......ఏమిటీ సంగతీ? ఎవరావిడా, నీకేమౌతుంది, నువ్వు దానికేమౌతావు?
అతడు: ఆవిడా....? ఎవరబ్బా?
ఒహ్...ఆవిడా?
ఆమె: ఊం .....ఆవిడే! ఎవరూ అని? నువ్వు దానికి నచ్చావా, అది నీకు నచ్చిందా అని?
అతడు: పాపం, పాపం, మహాపాపమే. ఆవిడ వయసులో బుద్ధిలో నా కన్నాచాలా పెద్దావిడ. దూరం నుంచి చూసి అమ్మాయిలా కనిపించింది నీకు. నా చిన్నప్పటినుంచీ ఆవిడ గురించి మా హితులూ స్నేహితులు మహా గొప్పగా చెప్పేవాళ్ళు. తీరా పెద్దయ్యాక రాకపోకలు పెరిగాయి. ఆవిడంటే నాకు ఎంతో గౌరవం. ఆవిడ పేరు అరుంధతి. మహా పతివ్రత పేరుని పట్టుకుని నోటికొచ్చినట్టు వాగితే కళ్లు ధమాల్మని ఫేలిపొతాయి. తెలిసిందా?
ఆమె: నువ్వు చెప్పేదంతా నిజమేనా?

[ఇంతలో వీళ్ళు కూర్చున్న తోట మీదుగా నారద మునీంద్రుల వారు నారాయణ మంత్ర గానం చేస్కుంటూ వెళ్తూ కనిపించారు.]

అతడు: నీకు దేవుడు బుర్రని మర్చిపోయి అనుమానాన్ని మాత్రం శరీరమంతా సరిపడ ఇచ్చాడు. ఇంత చెప్పినా నమ్మకపోతే నేనేమీ చెయ్య......
అదిగో నారదులవారు, ఆయనకీ తెలియంది లేదు. ఆయన్నే అడుగుదాం పద.
ఆమె: సరే పద.
అతడు; లే మరీ!

నారద: నారాయణ హరి నమో నమో! నారాయణ హరి నమో నమో!

అతడు: స్వామీ స్వామీ, నారద మునీంద్రా! కాస్త ఆగండి స్వామీ!
నారద: నారాయణ, నారాయణ! ఎవరూ, ఓ నువ్వటయ్యా! ఏమిటి నాయనా సఖీ సమేతంగా నా దగ్గరకు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చావు? ఏం జారిందినాయనా?
అతడు: అంతా ప్రారబ్ధం స్వామీ!
ఏం చెప్పమంటారు? సఖీ అని నేను పిలవడం, మీ లాగ ఈ లోకమంతా అనుకోవడం తప్ప, సఖుడిని అనే గౌరవం ఈమెలో ఆవగింజంతైనా లేదు స్వామీ. పైగా పీకలోతు అనుమానం నా మీద.
నారద: అందమైన ప్రియుడున్న అందాల రాశికి అభద్రతా భావం అతిసహజం కదా నాయనా? (వంకరగా నవ్వుతూ)
అతడు: నవ్వండి స్వామీ నవ్వండి! నా పరిస్థితి అందరికీ అర్ధమౌతుంది మీకు తప్ప. ఎందుకంటే మీరు ఈ నా పరిస్థితుల్లో ఎప్పుడూ లేరూ ఇకపై ఉండరుగదా, అదీ మీ ధైర్యం!
నారద: నారాయణ నారాయణ (చెవులు మూస్కుని కంగారుగా)! అటు తిప్పీ ఇటు తిప్పీ చివరికి నా మీదకే వచ్చావూ? బాగు బాగు! బావుందయ్యా నీ బేరం!
అతడు: అది కాదు స్వామీ, మీరే చెప్పండి. మీకు అరుంధతి గారు తెలుసు కదా?
నారద: ఆమె తెలియందేవరికి నాయనా, బాగా తెలుసు, మహా సాధ్వి!
అతడు: అల్లా పెట్టండి గడ్డి! దూరం నుంచీ ఆమెతో నన్ను చూసి ఇందాకట్నుంచీ ఒకటే గోల. ఎలా నమ్మించాలో తెలియక చస్తూంటే సమయానికి మీరోచ్చారు.
నారద: అదా సంగతీ! తప్పమ్మా తప్పు! అరుంధతి పుణ్యాత్మురాలు ! ఇతగాడిపై అనుమానం ఉండచ్చునేమో గాని ఆమెపైన మాత్రం కాదు. మహా తప్పుకదూ! లెంపలు వేసుకోవమ్మా!
అతడు: స్వామీ..........!
ఆమె: క్షమించండి స్వామీ! ఇకపై ఆడవారిని అనుమానించి అవమానించను. కాని ఈయన మీద మాత్రం నమ్మకం కుదరనేకుదరదు నాకు, అదేమిటో స్వామీ!
అతడు: స్వామీ...................!
నారద: అబ్బా, అంత బిగ్గరగా అరవకు నాయనా.
అతడు: అంతేలెండి స్వామీ, అబల శోకం చూడగానే నా ఆర్తనాదం కుడా అరుపయ్యింది మీ చెవులకు!
నారద: ఆగవయ్య మగడా! మీ ఇద్దరి సమస్యకీ పరిష్కారం ఆలోచించనీవయ్యా కాస్త!
ఆమె: ఒక్కటే పరిష్కారం స్వామీ, ఏముందీ, పెళ్లి !
నారద: దివ్యాలోచనాకదూ, ఏమయ్యా నీకేమైనా అభ్యంతరమా?
అతడు: అభ్యంతరమేముంటుంది స్వామీ? ఈ అనుమానాల గోల ఆగితే చాలు అదే పదివేలు!
నారద: అలా కోపగించకు నాయనా!
కన్నులపండువగా శోభాయమానముగా సంవత్సరంలో కెల్లా సుదినాన్ని వెదకి అరుణతేజోమయ విరాజిల్లితమైన ఆకాసమంత పందిరివేసి, అఖిల చరాచరానికి ఆధారమైన భూగోళమంత మండపమేసి, అనంత జీవకోటికీ మదర్పిత చందన తాంబూలాది సత్కారముల్గైకోన మధురాహ్వానమిచ్చి, పంచభూతములూ ముక్కోటి దేవతల సాక్షిగా కల్యాణం చేసుకోండి, అనుమానపు నీడల్ని కమనీయ వివాహ బందపు వేలుతుర్లు చెదరగొట్టి వేస్తాయి, దాంతో మీ జీవనం సుఖాంతమౌతుంది.
అతడు: (కింది పదవి కింద చూపుడు వేలు, గడ్డం కింద మిగిలిన వేళ్ళూ పెట్టి ఆకాసంవైపు చూస్తూ) స్వామీ, మీరు చెప్పిందంతా విన్నాక ఒక్కటి మాత్రం అర్ధమయ్యింది స్వామి. వివాహ బంధం వల్ల జరిగే మంచి సంగతెలా ఉన్నా, ఖర్చు మాత్రం చాలా అవుతుందీ అని!
ఆమె: అదిగో అదిగో చూసారా స్వామీ, పెళ్లి ఉద్దేశం పిసరంతైనా లేదు ఆయనకీ?
నారద: ఉండవమ్మా ఉండూ!
అలా తీసిపారేయ్యకు నాయనా! స్త్రీలోల తత్వం నీ నడతలో లేకున్నా నీ మొహములో మాత్రం విస్తరించి మరీ కనిపిస్తుంది మరీ! మెరిసిపోయే నిన్ను వీక్షించి ఏ ఆడ చీమైనా మోహించి లాలించి నిన్ను అమాంతం ప్రేమించిపడేస్తుందేమో అని అమ్మాయి భయం, అర్ధం చేస్కోవాలి మరి. నీకు ఇది తప్ప వేరే మార్గం లేదు మరీ!
అతడు: సరే స్వామీ, మీరు చెప్పాక కాదనేదేముంది, ఈ మాటు మీ మాటే నా కర్తవ్యము!
నారద: శుభస్య శీఘ్రం! శీఘ్రమేవ కల్యాణమస్తూ! ఇష్టసఖి ప్రాప్తిరస్తూ! ఐశ్వర్యారోగ్యాభివ్రుద్దిరస్తూ! సఖలవాంచాఫల సిద్దిరస్తూ!
అవునూ, ఇంతకీ మీ పెద్దవాళ్ళ సంగాతేమిటర్రా పిల్లలూ?
అతడు: అది మాత్రమడకకండి స్వామీ! నా వాళ్ళేమో ప్రపంచోద్ధరణోద్యమాలూ అనునిత్యం సంఘసేవలూ అంటూ ములిగిపోయారు. తనవాల్లేమో నిన్నో మొన్నో పెల్లైనవాళ్ళ మల్లే నీరసంలేని సరసవిరస క్రీడల్లో ములిగిపోయారు. ఇక మాకు మేమూ, ఒకరికి ఒకరం అంతే! తప్పదు.
నారద: వాళ్ళందరి సంగతీ నాకు తెలిసే అడిగానులే!
అతడు: తెలిసినవే అడుగుతారని మీ సంగతీ నాకు తెలిసే చెప్పనులేండీ నేను కుడా!
నారద: బ్రతక నేర్చినవాదివయ్యా నువ్వు! సరేసరే. పెల్లిపెద్ద కావాలంటే నేనున్ననుగా! నేను ఏది చేసినా లోకకల్యాణార్ధమేగా! ఇంతకీ పెళ్ళి చేస్కుంటారు సరే, కాపురం ఎక్కడ పెడతారు అని? కన్యాదానమా లేక ఇల్లరికమా? రెండూగాక విడికాపురమా?
అతడు: స్వామీ....................!
నారద: ఏమీ.....................! మళ్ళీ ఏమిటి నాయనా?
అతడు: సర్వజ్ఞానులు మీరు. అన్నీ తెలిసి మీరే ఇలా ఇరుకులో పెట్టడం భావ్యమా స్వామీ? నా పరిస్థితి తెలిసి కుడా మీరిలా.......
నారద: నీ సందేహం సవిదితమే నాయనా, భయపడకు. సంసారానికి సరైన చోటు నేను చూపిస్తా కదా!
అతడు, ఆమె: ఏమిటి స్వామీ అదీ?
నారద: అమ్మయికేమో నీరు బాగా ఉన్నచోటు తప్ప పడదు. నీకేమో ఆ ఊళ్ళు తిరిగే ఉద్యోగం వదిలే అవకాసం ఈ జన్మకు లేదు. అందుకే నీ ఇంటి వెనకాలే కదయ్యా గంగా నది ఉన్నదీ. తీసుకెళ్ళి ఆ ఒడ్డున పెట్టు సంసారాన్ని.
అతడు: ఆహా! అద్భుతమైన దారి చూపించారు స్వామి. మాకు మీకన్నా ఆప్తులింకేవ్వరు స్వామీ. మేము సిద్ధం, మీ చేతుల మీదుగా జరగాల్సినవాటి గురించి మీరు ఆలోచించడం తప్ప!
నారద: తధాస్తూ!

[అదండీ సంగతీ!ఆ రకంగా చంద్రుడికీ కలువకూ కళ్యాణం చేయించాడు లోకకల్యాణాల నారదుడు. అనుమానాలన్నీ తొలగిపోయాయి కలువకి. ఎందుకంటేఇక చంద్రుడు ఇరవైనాలుగు గంటలూ తనతో బాటే కాబట్టీ . బుద్ధిగా ఇంటిపట్టున ఉంటూ తన ఉద్యోగం తను చేస్తూ మరో చోటుకి వెళ్లవలసిన ప్రతీసారి తనతోపాటు భార్యను వెంటపెట్టుకుని వెళ్తూ సుఖిన్స్తున్నాడు చంద్రుడు. ఇదివరకు తను చెప్పిన మేఘాలు వర్షాలు లాంటి అడ్డంకుల కారణాల అవసరం ఇక ఏనాటికీరాదు కదా. శివుని శిరస్సు పైన గంగా కలువకు అంతః పురమైతే, ఆ శిరస్సు ఇరువురికీ సొంతిల్లు అయ్యింది. ఇలా వీరిద్దరి కథా సుఖాంతమయ్యింది . నారాయణ, నారాయణ!]

అంతర్మధనం

చందమామ మసకేసిపోయే ముందుగా కబురేలోయ్
లాహిరి నడిసంద్రములోనా లంగరుతో పని లేదోయ్

మధ్య రాత్రి దాటి చాలసేపయ్యింది
దాదాపు తెల్లారి మూడయ్యింది
కంటికి కునుకు మాత్రం రానంది
మెదడిక పని చెయ్యనంది
మనసు మాత్రం జాలి పడింది
చివరికి తోడుగా చిరుగాలి మాత్రం మిగిలింది
అంతకన్నా ఇలాంటప్పుడు ఇంకే తోడు దొరుకుతుంది

ఎలా ఉన్నావు అని అడిగింది చిరుగాలి
జవాబు కళ్ళలో ఉంది చుడమన్నాను
ఎం చేస్తున్నావు అని అడిగింది మళ్ళీ
ఆలోచిస్తున్నానని సమాధానమిచ్చాను
సమస్యకు పరిష్కారమా అని తన మరో ప్రశ్న
"పరిష్కారాన్ని వెదుకుతుండగా మరో సమస్య వస్తుందేమో అని" అన్నాను
ఇంతకన్నా ఇలాంటప్పుడు ఇంకే జవాబు దొరుకుతుంది

నీ రెండో సమస్య నీ కళ్ళలోనే ఉందంది చిరుగాలి
మొదటి సమస్య వల్లనే కదా కన్నీరు వచ్చిందీ అన్నాను
కన్నీరున్న చోటకి పరిష్కారం రాదుకదా మరి అని నవ్వింది
వెంటనే కళ్లు తుడుచుకుని చూసాను
మళ్లీ పరిష్కారాన్ని ఆలోచించడం మొదలుపెట్టాను
కన్నీటి అడ్డు పోగానే కంటికి నిదరొచ్చింది
కన్నీటికి వీడ్కోలు పరిష్కారానికి స్వాగతమే కదా అంది
కళ్ళకు విశ్రాంతి లేకపోతే ఏ పరిష్కారమైనా ఎలా కనిపిస్తుంది
పరిష్కారం దొరక్కుండా ఏ జీవితమైనా ఎలా సాగుతుంది
పనికొచ్చే ధైర్యం ఉంటే నిద్ర రాని రాత్రెందుకుంటుంది
ఆవలింతలకు కవితలతో అవసరమేముంటుంది
అందుకని ఏ అడ్డూ లేని మనసు హాయిగా నిదరోయింది
ఇంతకన్నా ఇలాంటప్పుడు సమస్య తీరే మార్గమేముంటుంది

Disabled Verve!

It is about a man, who is at the verge of facing many interesting lessons and some bizarre consequences. One night, he was walking across a street in the heavy fog, under those dim and long street lights, with an English hat on his head, long coat of his fit, smoking a cigarette, a sharp frown on his face and his eyes blinking every one second. It's clear that this man was 'thinking'. He did not know where he was going and what was the purpose of his late night walk. I happened to cross him and asked him, "what are you doing here at this odd time?", he said, "I am going to see the morning", and went on walking. He never looked back. The real question is, what was I doing there at that odd time? The only thought in my mind for this night was, "Lets call this man Verve."

Is it Love or the Lover, who is Eternal?

I dare today, talk about someone whose name all of us (from India) might have heard, read, seen, experienced and uttered at least fifty times in our lives, leaving the credit to film makers than the creator of that name. To know the fear of loosing the most valuable things in life, to know the reason for the extermination of fragility in a heart, to know the act of loosing the control over the words, to know the impact and impulse of the smallest inabilities in maintaining the relations, to know the invaluableness of tears, I exorbitantly recommend everyone, who would like to share his knowledge about addictions with a book, to read the story of someone called Devdas. Not a new name for many of us, of course! However, I still love to take the deliberate liberty and the right to remind his name once more to myself and to those in a small fraction of the world who read my blogs. I do not really know the person who inspired Sharath Chandra to the creation of this character, but I am surely inspired by all those film makers and actors to write this little about him, because they were the ones who introduced him to us. This story is inexplicably capable of alluring one's soul to the understanding of one indisputable fact, that there is nothing greater than loving someone and there is no more deserving person than yourself if you want to hate someone for the mistakes done in life. If you think he is a lover, then follow him and become a loser, or if you think he is a loser, then follow him never. This sounds like but not my advice. Like every life needs salvation, the end of every story must contain a moral, lets try and look at this part of the story. Read it or watch it to hate it and never forget it, it is worth remembering, not only reading.

Labyrinths of My Life

Night is my favorite time.
Rainy is my favorite season.
Sky is my favorite view.
Mother is my favorite human.
We is my favorite word.
Friend is my favorite fan.
Life is my favorite novel.
My favorite is every human.
Mirror is my favorite critic.
Dream is my favorite pun.
All this seems perfect madness
But 'I' is my favorite man.

జోల

జోల

నవ్వే నీ కంటిలో కనుపాపకి నిదరొస్తే

చూసే నా కనుపాప జోల పాడమని అంది

నీ బుగ్గకి కనిపించే నా పెదవి పైన వెలుగు

పాట రాదు కాని ఒక ముద్దైతే సరే అంది

ఎవరి మాట వినను అని నా మనసుని అడిగితే

మన మధ్య దూరం కొలిచింది

జాబు చెప్పలేక తిరిగి ఒక ప్రశ్న వేసింది

కలువకి చంద్రుడు ఏమి చెయ్యగలడు అని.

Cynic or Altruist?

Night is my favorite time.
Rainy is my favorite season.
Sky is my favorite view.
Mother is my favorite human.
We is my favorite word.
Friend is my favorite fan.
Life is my favorite novel.
My favorite is every human.
Mirror is my favorite critic.
Are these lines my perfect madness?
Where has my soul gone?
Far away is favorite you
How lonely is this morn?

కబురు

కబురు
పదిలంగ మురిపెముతో మనసంత నిండింది
కలలైన రాకుండ రేయంత నిండింది
వరుసగా విరుపులతో అలకలెన్నోచూపింది
అలిగి అలిగి నిట్టుర్చి తన వయసంత దాచింది
నా కౌగిలంత ఇరుకుగా కావాలి జగమంది
నా ఊపిరంత వెచ్చగా నింగి కావాలి అంటుంది
పదిలంగ మురిపెముతో మనసంత నిండింది
కలలైన రాకుండ కనులలో నిండింది

చీకటిలోనైన చూపుతో వేలుతుర్ని చిమ్మింది
వెన్న చలువతో నవ్వి పువ్వులై విరిసింది
తుళ్ళుతూ తూలుతూ వానజల్లులో తడిసింది
వెండి గజ్జలతో ఘల్లు ఘల్లుమని ఎగసింది
కనులతో రమ్మంది కబురులే చెప్పంది
వచ్చినంతనె మోము సిగ్గుతో ముగ్గులేసింది
పదిలంగ మురిపెముతో మనసంత నిండింది
కలలైన రాకుండ నిద్రంత నిండింది


చంద్రుడ్ని చూపించి వాడిలో ఎమున్నదంటుంది
చుక్కల్ని చూపించి నా నవ్వులంటుంది
విధిరాత రాసింది బ్రహ్మయే అంటుంది
తన రాతలో నా పేరు పదిలంగ ఉందంది
నాకోసమే తనొక హారతౌతానంది
దేవిడ్ని నా మేలె బ్రతుకంత ఇమ్మంది
పదిలంగ మురిపెముతో మనసంత నిండింది
కలలైన రాకుండ జోల పాటయ్యింది

ఏడిపించే జీవితం దూరాన్ని పెంచింది
మా మధ్య ప్రతి జ్ఞాపకం కన్నీరు కార్చింది
లోకాన్ని చూపించి తనకెన్దుకంటుంది
నన్ను మించిన తోడు ఇంకెవ్వరంటుంది
తను లేని నా గుండె ఒంటరిగ మిగిలింది
కనులార చుపుకై ఎదురుచుపె మిగిలింది
పదిలంగ మురిపెముతో నాలోనె కలసింది
తన రాకతో బ్రతుకు కలలాగ సాగింది

The Shortest Horror Story ever written!

The last person on Earth was sleeping in a room. There was a knock on the door…

- Imagination way beyond our expectation. Hallucinated by Frederick Brown, a well-known Sci-fiction story writer.

Distance!

THEN:

There was a day when we drew pictures
In the air within our eyes
But not on the papers or boards.
We were just hopeful about the future together!

There was a day when we shed tears
All through our bodies and faces
But not on the floor or any part of this Earth.
We were so close to each other!

There was a day when we fought and hurt
All for the care we have for each other
But not about our own selves ever.
We were obviously concerned!

NOW:

There is this day when we can see each other
Only and only in our eyes, plain and simple
But not merely in front of them
We are closer than ever!

There is this day when you laugh while crying
As you go on and listen to my soul
But are unable to find me by your side.
We now talk to each other more than ever!

There is this day when you hear from me what you love to hear
Because it is our souls who are speaking
But not our misused rotten voices
And I say, I love you!!

It hardly makes any difference though I miss you!!!

Birth

"I hear and I forget. I see and I remember. I do and I understand." - Confucius.

On 2nd May, 2005, I received an SMS on my mobile at around 3 after midnight. Technically it was on 3rd May, but for my kind of call center executives, it was professionally 2nd May. The message in the SMS showed the real concern that the sender had for me for at least an hour which, in fact, surprised me. Because I met this sender in the same evening for the first time in my life. When I introduced myself she told me her original name which she never liked, and after about 3 days, she asked me to call her by her favorite name that all 'her' people use, the reasons are what one can understand. 3 o' clock in the night was when we used to reach home from the office, a small call center in Hyderabad. The day on which I received this 'caring' SMS from her was the joining day for both of us, the first day. The message was, "Hope you have reached home safely.", and I responded through another SMS, "Thanks for remembering me for so long even after you reached home." Trust me, none of these two SMSs contained the real SMS language, funnily, we typed the complete words. That was the time when both of us started to think about each other. The consequence of theses SMS messages is, I can say, we fell in love with each other. As far as my previous way of understanding some enigmatic inclinations in life is concerned, I never believed in any love except that between parents and children, until about six months ago. And for now, I am waiting for the moment when we can actually start living together every moment of our lives. [It is ok if I have to go to the office for about 8 hours, because I will be sure that I will see her the moment I go home.]

Life has many miracles, for example, in the last week, there was a day when I woke up at 5.55 in the morning, 5 minutes before my alarm would yell at me to wake me up, like it does every day. Anyways, these miracles (not the above example, it is worth your forgetfulness) are worth anything in life. Technology created many tools to capture our memories, but I wish there was some kind of tool which could actually presume our daily life and find the really unforgettable and reverberating incidents pretty much in advance and capture them like a video camera. If it was possible, I would have been spending at least an hour watching them every day, not just me, but every one of us for that matter. Dear Scientists and Technologists, what's your idea on working on this kind of tool?